Destrukcja na bolesną rzeczywistość? A może najpierw seks?

   Jak często dajemy się zwieść pierwszemu wrażeniu? Wystarczająco za często. Widzę to świetnie, chociażby na swoim przykładzie, choć przyrzekam, staram się nie oceniać rzeczywistości po pozorach, to nie zawsze mi się udaje. Tak po części trafiłam na ten film. Stojąc z przyjaciółką przy kasie nie mogłyśmy dojść do porozumienia. Kino to był czysty spontan. Oczywiście, każda miała coś na oku i nie chciała odpuścić. Oglądając ulotkę reklamującą Klip, nie byłam przekonana, to mało powiedziane. Nic w tekście czy wyglądzie nie przykuło mojej uwagi na tyle, by mnie zaintrygować. Wręcz przeciwnie, czytając chociażby tekst „Chcesz go zobaczyć, ale nie chcesz w nim zagrać”, uznałam to za kolejny, bezsensowny przekaz, a całość za denną i odgrzewaną. Widząc dziewczynę z ulotki założyłam, że będzie to kolejny film o tym jak brutalny jest świat show biznesu i że prowadzi do niego jedna droga. Im dłużej oponowałam przeciw temu projektowi, tym bardziej moja przyjaciółka chciała na niego pójść. W końcu, po przegranej w kamień, papier, nożyczki, nie miałam wyjścia. Mając jeszcze do wyboru Życie Pi, wybrałam Klip. I jak się szybko okazało, nie żałowałam.

   Zaskoczenie i jeszcze większe zaskoczenie – jeśli miałabym powiedzieć jednym słowem. Dla mnie zaskoczenie, bo zupełnie nie spodziewałam się tego, co zobaczyłam. Już pierwsza scena otwierająca film zapowiada nam, że nie mamy co liczyć na przyjemne, rodzinne kino i wprawia w lekkie otępienie. W dodatku, to nie jest jeden z tych filmów, na których można się pośmiać czy wybrać z dzieckiem. To zdecydowanie kino dla dorosłych. I nie wiem dlaczego, ale w tym momencie przychodzi mi na myśl pewne stwierdzenie, które wydaje się tu prawdziwe – nic, co ludzkie nie jest mi obce. Po zastanowieniu dochodzę też do wniosku, że Klip, choć pozornie wydaje się odległym tematem, jest za razem tak bliski. Ma się wręcz wrażenie, że mógłby rozgrywać się tuż obok, za ścianą. Tu pojawia się nurtujące pytanie, czy ja gram w Klipie?

   Nie chcę i nie mam zamiaru opowiadać tu fabuły filmu, ale przedstawić, co zostało mi w pamięci i zachęcić was do obejrzenia, bo po mimo technicznych niedociągnięć i na oko nie za ciekawej fabuły (mam tu na myśli, że nie każdy lubi akcję bazującą na życiu codziennym), film zwraca uwagę na kilka ważnych zagadnień. To, co na początku rzuca mi się w oczy i potem przewija przez cały film, to sposób przedstawienia Serbii. Nie znam dokładnie sytuacji w Serbii i zastanawiam się, czy reżyser zamierzenie tak bardzo jaskrawię, eksponuje ubóstwo tego kraju, przedstawiając nam go jako miejsce społecznej biedy i  różnorodnych patologii. Scenerie po jakich prowadzi nas kamera napawają zniesmaczeniem, współczuciem, smutkiem i swoistą grozą. Wszystko jest szare i sprawia wrażenie, że czas zatrzymał się tu, kilkanaście lat temu. Szkoła i szpital przypominają budynki do rozbiórki, a otoczenie w jakim przebywa główna bohaterka, ukazuje nam z jak wieloma problemami boryka się serbskie społeczeństwo. Co może choć trochę pocieszać to fakt, że być może mamy lepszą służbę zdrowia. Z obrazu Serbii jaki wyłania się za kamery, dobrze widać jak ciężka atmosfera miejsca wpływa na młodych ludzi, podsyłając im jako lek na uśmierzenie egzystencjalnego bólu i zmierzenie się ze szarą, przytłaczającą rzeczywistością, narkotyki, alkohol czy seks.

   Nastolatka dostaje od bogatego wujka telefon, którym zaczyna kręcić to, co dzieje się wokół niej. Gdyby powiedzieć: o tym w skrócie jest Klip, byłoby zbyt dennie. Zabawka jaką jest komórka, szybko staje się dla Jasny odskocznią od problemów z jakimi musi się mierzyć (szkoła, choroba ojca, nieodwzajemniona miłość). Tu właśnie pojawia się druga rzecz, która zostaje w pamięci – życie seksualne Jasny, uwieczniane za pomocą komórki. Wszystkie  sceny seksu, zarówno oralnego i analnego, czy masturbacji, służą dopełnieniu portretu bohaterki, który jest niesamowicie złożony, z uwagi na trudny charakter dziewczyny. W sumie, dopiero tutaj ujawniają się jakiekolwiek uczucia dziewczyny, która w relacjach z rodziną wydaje się wyobcowana, zdystansowana, obojętna i zamknięta w sobie. Dopiero wyraźny bodziec sprawia, że widzimy „czującą” Jasne. 

   Klip poza przenikającymi, martwymi krajobrazami serbskich przedmieść i czystym realizmem, ukazuje szereg wzajemnych relacji, które z czasem mogą wydawać się dziwnie znajome. Najwyraźniej rysuje się obraz uczuć Jasny do szkolnego kolegi. Aż nie mogę się powstrzymać by nie powiedzieć: kto z nas nie był nigdy zakochany bez wzajemności ( a może wręcz zaślepiony) tak, że gotów był na całkowicie wszystko? Kamera ukazując nam tę dwójkę w przeróżnych sytuacjach, odkrywa obie strony tego uczucia. Można wręcz zapytać, Gdzie zaczyna się fascynacja? Ile poniżenia można znieść bez słowa? I przede wszystkim, czy naprawdę warto? Zacznę od tego, że w pewnych stanach nie dopuszczamy do siebie negatywnych uczuć, nie chcemy dostrzec tego jak ktoś, kogo kochamy, traktuje nas jak tzw. jednorazową chustkę, którą można zetrzeć każdy brud i która jest niezastąpiona.  W pierwszym momencie Jasna mnie irytowała, tym, że pozwalała mężczyźnie tak sobą pomiatać i pozwolić na poniżenie siebie. Jednak po chwili zaczęłam się zastanawiać, czy będąc na jej miejscu postąpiłabym inaczej, i choć staram się, to nie umiem odpowiedzieć. Mimo wszystko wierzę, że istnieją uczucia tak silne, przez które nie jesteśmy sobą.

   Podczas tego filmu miałam mieszane uczucia. Momentami było mi żal głównej bohaterki, a czasami strasznie mnie irytowała, innym razem czułam obrzydzenie i złość. Myślę, że choć istnieją bardziej pikantne i seksualne filmy, to Klip może uderzać bezpośredniością, pierwotnością natury ludzkiej i momentami naprawdę odrzucać.  Mnie uderzyły najbardziej cztery momenty tego filmu, podczas których nie mogłam powstrzymać cisnącego się, do jednego z bohaterów, obrzydzenia i irytacji. Jeśli obejrzycie z pewnością je zauważycie. Jest jeszcze jedna rzecz o jakiej chciałam wspomnieć – muzyka. Odgrywa tu dużą rolę, ponieważ charakteryzuje nam bohaterów i sytuacje, a która momentami naprawdę działała mi na nerwy. Z początku w ogóle myślałam, że akcja rozgrywa się w Rosji, a to ruskie disco polo I jak dla mnie, nie porwała mnie, ale weszła do głowy. Myślę też, że inny soundtrack nie oddałby tak dobrze całego klimatu. Tak więc Klip nie tylko zaskakuje, odkrywa, demonstruje, ale i prowokuje. Zamknięty klamrą zszokowania (zarówno początkowa jak i końcowa scena mocno uderza), na długo zostaje przed oczami. Czy zagrałbyś w tym Klipie? Na to pytanie musicie odpowiedzieć już sami.

  Ah i jeszcze jedno spostrzeżenie jakie właśnie odkryłam. Reżyserem jest kobieta, Maja Milos. Szczerze powiedziawszy jestem zaskoczona, ale jak najbardziej pozytywnie! Brawo.

 Maja Milos

 Kim jestem ja dowiecie się wkrótce. Mogę was zapewnić, że ode mnie będzie bardzo filmowo i muzycznie.