My Week With Marilyn

Od dłuższego czasu Telewizyjna Dwójka ma w swoim programie cykl „Kocham kino” w ramach, którego w ubiegły czwartek mogliśmy obejrzeć produkcję z 2011 roku - „Mój tydzień z Marilyn”. Film w reżyserii Simona Curtisa to dramat biograficzny. Oprócz poruszającej historii na ekranie zobaczymy też świetnych aktorów. Kenneth Branagh, Judi Dench, Eddie Redmayne, Emma Watson, a jako wisienka na torcie - Michelle Williams w roli nieśmiertelnej Marilyn Monroe. Aktorka za tę rolę została nagrodzona Złotym Globem.

Film, jak zapowiada już sam tytuł na wstępie obwieszcza fabułę, jednak mimo to wciąż strasznie intryguje i sprawia, że mam ochotę jeszcze bardziej go zobaczyć. W mojej głowie natrętnie krąży tylko jedno pytanie: jaki był tydzień spędzony z tą Marilyn Monroe - jedną z największych aktorek kina, ikoną stylu, seksapilu, najpopularniejszą osobowością swoich czasów, ale też przerażająco samotną i zagubioną kobietą? Reżyser daje nam równie piękną, co smutną odpowiedź i zdaje się potwierdzać tezę, że życie na świeczniku, w blasku fleszy, jest dla tych, którzy o nie zabiegają i są wystarczająco silni, by sobie z nim poradzić.

Reżyser nie otwiera na oścież drzwi do świata ikony, na którą wyrosła Monroe, lecz tylko uchyla, pokazując ledwie część napiętnowanego sławą życia. Akcja filmu rozgrywa się w 1957 roku w Londynie, podczas zdjęć do filmu „Książę i aktoreczka”, w którym Marilyn wciela się w rolę prowincjonalnej, amerykańskiej aktorki i zakochuje w księciu Karpatii. Z pozoru prosta do odegrania postać, sprawia, że życie całej ekipy filmowej na cztery miesiące zamienia się w piekło o imieniu Marilyn Monroe, a reżyser sir Laurence Oliver (jednocześnie odtwórca roli księcia) popada w nieustanną histerię i nerwicę z powodu sławnej aktorki, która przecież za nic ma czekającą na nią kilka godzin obsadę. Ale to nie do końca tak.

Obsadzając w roli narratora i jednocześnie głównej postaci, Colina - chłopaka, który marzy o pracy przy filmie, aż w końcu dzięki zdeterminowaniu i zaangażowaniu zostaje trzecim asystentem reżysera - Curtis pokazuje nam z jak wielkim niezrozumieniem spotykała się aktorka. Dla Marilyn granie było czymś więcej niż suchym powtarzaniem kolejnych kwestii i byciem po prostu seksowną (a tego oczekiwali producenci). Nawet w najprostszą rolę musiała się wczuć, być tą postacią (zgodnie z metodą Stanisławskiego). Dzięki temu, że oddychała razem ze swoją bohaterką, dzieliła z nią własną skórę, ludzie ją uwielbiali i kupowali. Przez naturalność i kobiecość, które wypływały wprost z jej serca i objawiały się w każdym ruchu cudownym urokiem, powabem, ciepłem, zapewniła sobie status nieśmiertelnej gwiazdy, płacąc za to najwyższą cenę - własne szczęście.

Na tle zajmującej fabuły reżyser zwraca uwagę na rozwijającą się wraz z czasem trwania zdjęć relację Colina z Marilyn. Anonimowy chłopiec na posyłki zostaje w końcu dostrzeżony i dopiero teraz właściwie zaczyna się „Mój tydzień z Marilyn”. Reżyser podążając z kamerą za uciekającą, beztroską Marlin czy wchodząc z Colinem przez okno do zabarykadowanej sypialni i odnajdując załamaną aktorkę, bardzo dokładnie tworzy pełny dramaturgii i osamotnienia, przeplatanego ulotnym szczęściem, portret kobiety spętanej przez własne ciało i zakutej dodatkowo w kajdany społecznej presji. W pewnym momencie padają nawet słowa: „Chciałabym, by ktoś pokochał mnie jak dziewczynę, a nie Marilyn Monroe”, które ukazują niemalże namacalnie sedno tragedii Monroe.  Film dogłębnie i wstrząsająco uświadamia widza o stalowych regułach rządzących wielkimi produkcjami. Nie wypuszcza się kury znoszącej złote jajka, przyznaje otwarcie agent aktorki w rozmowie z reżyserem. Colin zaczyna wtedy naprawdę rozumieć Marilyn, która jest wyłącznie marionetką sterowaną kolejnymi porcjami leków na sen, depresję czy apetyt. Tylko obezwładniając człowieka, można nim bezczelnie kierować. Spędzając czas i obserwując sławną aktorkę oczami bohaterami, nie możemy nie stanąć po jej stronie i nie okazać współczucia wobec tak nieprawego zniewolenia. Zupełnie jakby zamknąć barwnego, wolnego ptaka w złotej klatce.

Co czyni ten film tak prawdziwie przekonującym i poruszającym? Oprócz rewelacyjnych kreacji aktorskich i olśniewającej Michelle Williams, której po prostu nie da się nie pokochać, niesamowicie istotna jest tutaj muzyka. To dzięki niej zostaje zachowany cały klimat wręcz przytłaczającej delikatności i zmysłowości Marilyn. Budująca z początku lekki klimat, pod koniec coraz dobitniej podkreśla wielką pustkę otaczającą aktorkę. Conrad Pope tworząc muzykę do tego filmu, moim zdaniem podołał całkowicie zadaniu i stworzył dla dzieła Curtisa wspaniale subtelną duszę, która fenomenalnie współgra z Marilyn Monroe. Bez dwóch zdań dla kinomaniaków „Mój tydzień z Marilyn” jest filmem koniecznie do zobaczenia. Dla wszystkich innych mniej skłonnych do filmowych seansów, niech będzie to niezwykła podróż w świat wciąż żywej w tak wielu sercach ikony kobiecości, zmysłowości i wdzięku.

Z czystym sercem daję 8/10 na Filmwebie.

Bye. Passionflooower.